كاری مهمتر از شب عروسی

شهید محمد ابراهیم احمدپور
از خانه زدم بیرون. شب بود. مشكلی حسابی نگرانم كرده بود. باید ضامنی پیدا می كردم تا مشكلم را با كلانتری حل كند.
غرق در فكر و غصه بودم كه آریای سفید رنگ او توجهم را جلب كرد. خودش پشت فرمان نشسته بود. وقتی مرا دید، دستی برایم تكان داد و رد شد. با داد و فریاد و اشاره او را نگهداشتم.
او بهترین كسی بود كه می توانست كمكم كند. بعد از سلام و علیكی عجولانه، گفتم: « یكی دو ساعت وقتت را بده به من مشكلی برایم پیش آمده است ».
او سكوتی كرد و گفت: « متأسفانه من هم گرفتارم. فعلاً نمی توانم... »
نگذاشتم حرفش تمام شود. خیلی اصرار كردم. گفتم: « دست از سرت برنمی دارم تا كمكم كنی ».
او وقتی اصرار بیش از حد مرا دید گفت: « تنها با یك شرط قبول می كنم. مشكلت را بگو، اگر از كار خودم مهمتر بود، تمام وقتم برای شما. آنقدر می مانم تا حل شود ».
با خوشحالی مشكلم را بازگو كردم. او هم بی درنگ گفت: « سوار شو بریم. »
محمدابراهیم آن شب ساعتها از وقتش را صرف كار من كرد تا مشكلم حل شد. وقتی خداحافظی كرد پاسی از شب گذشته بود. چند روز بعد تازه فهمیدم آن شب، شب عروسی او بوده است.
*
وقتی بیست هزار آواره جنگی به جمعیت ماهشهر اضافه شد، مشكل تهیه ی نان نیز دوچندان گشت. بعضی نانواها از این فرصت سوءاستفاده كرده و با كم كاری، مردم را ناراضی می كردند.
محمدابراهیم همان روز به تهران بازگشت. به چند نانوا سپرد تا هرچه در توان دارند به پخت نان اضافه بپردازند.
آن روز همه بسیج شدیم و در بسته بندی نان ها كمكش كردیم. وقتی به خود آمدیم، دیدیم كه چند صد هزار نان بار ماشین ها شده و راهی ماهشهر بود.
*
تازه رسیدیم به ماهشهر. هنوز خستگی راه از تنمان در نیامده بود كه خبر آوردند كه جنگزده های آبادان، راه ماهشهر را در پیش گرفته اند.
آن موقع جمعیت ماهشهر چهل و سه هزار نفر بود و یكباره بیست هزار نفر دیگر به آن جمع اضافه می شد! تصورش نیز شگفت آور بود. مانده بودیم كه محمدابراهیم در برابر آن مسئله غیرمنتظره چه تصمیمی خواهد گرفت. او با خونسردی رو به ما كرد و گفت: « هر كدام می توانید ماشینی را بردارید و بروید كمك جنگزده ها. آنها پیاده اند. سختشان است تا اینجا بیایند. »
با توكل بر خدا راه افتادیم. از همان موقع محمدابراهیم آستین هایش را زد بالا تا خدمتی خالصانه به آن بندگان خدا كند.
وقتی به محل اسكان موقت برگشتیم، آب، آذوقه و همه چیز آماده بود.
چندی بعد برایشان مسكن ساخت، خیابانها را آسفالت كرد، كارخانه ی تولید یخ درست كرد و...
*
پیرزن محرومی بود. هرچند وقت یكبار- بدون اعتنا به كسی- می آمد ویكراست می رفت به دفتر شهردار. هیچ كس جلودارش نبود. احمدپور به احترامش بپا می خاست. صندلی برایش می گذاشت و به مزاح می گفت: « دوباره پیدایت شد ننه معصومه!؟ بیا بنشین صحبت كن ».
ننه معصومه تند مزاج بود. رك و راست انتقاد می كرد. احمدپور نیز خوب به حرفهایش گوش می داد، آن گاه مبلغی مستمری به او كمك می كرد.
نه تنها او، بلكه محرومان دیگری هم بودند كه ماه به ماه به شهرداری می آمدند و از شهردار، مستمری می گرفتند.(3)